Ontmoet Anna, onze nieuwe aanwinst op Business&Bubbles. In haar blogs geeft ze ons een inkijkje in het leven van een topadvocate in het arbeidsrecht. Altijd al benieuwd geweest hoe dat eraan toegaat?
Mijn laatste vakantie was 14 maanden geleden, mijn laatste vrije dag op 26 mei (omdat deze verplicht was). Op 28 juli was ik een middagje vrij. Deze zomer is het geen komkommertijd voor mij, dit is de drukste zomer ooit.
Maandag – niet zen en niet cool
Vanochtend stap ik om 8.00 uur de deur uit voor mijn expeditie door de stad. Ik loop door de binnenstad naar het Malieveld en langs het hertenkamp. De lucht ruikt fris en er is geen auto te bekennen door de zomervakantie. Ik been dwars door een koppel ganzen, die net aan hun ochtendwandeling waren begonnen. Volledig cool en zen kuieren ze gemoedelijk over het fietspad.
Ik probeer ze na te doen, ik wil ook cool en zen zijn. Dat lukt drie seconden lang en dan zet ik mijn gebruikelijke snelle stap in. Er is iets wat ik absoluut niet kan – en ik kan echt alles als ik wil – en dat is slenteren. Tijdens de weekenddrukte in de binnenstad loopt iedereen mij voor de voeten. Ik verwonder mij er telkens over waar ze de tijd vandaan halen om zo te lanterfanten. Ooit heb ik een weddenschap met mijzelf afgesloten dat ik het zou volhouden om 100 meter geen mensen in te halen. Ik heb verloren.
Ik ben niet cool, laat staan zen en na 30 minuten stap ik gehaast mijn auto in om tien minuten later op kantoor aan mijn pleitnota te beginnen.
Vrijdag – aarde aan Anna
Ik heb net een mega zaak achter de rug voor één van mijn grootste cliënten. De zitting was afgelopen dinsdag en duurde vier uur lang. Uiteindelijk hebben we een schikking getroffen. Ik stond niet aan de zielige kant maar aan de kant van de grote multinational die toch maar weer zijn portemonnee moest trekken. Als werkgeversadvocaat weet ik dat de werkgever uiteindelijk toch zal betalen. Volgende week sta ik aan de kant van een werknemer, dan kan ik flink uithalen en mag de tegenpartij betalen.
De nachten na de extensieve zitting ben ik nog aan het napleiten. Het heeft even tijd nodig voordat zo’n grote zaak uit mijn systeem verdwijnt. De wereld in mijn hoofd is vele malen groter dan mijn fysieke wereld. Ik probeer aan yoga te doen en mindfulness om op de aarde terug te keren maar daar ben ik te moe voor. Ik ga niet stressen om te ont-stressen, dat heeft geen zin. ‘Aarde aan Anna, aarde aan Anna’, roep ik tevergeefs. Mijn ruimteschip wil nog niet terugkeren.
Woensdag – een schop onder tafel
Op de eerste zomerse dag sinds weken mag ik weer naar de rechtbank Rotterdam om te pleiten. Mijn cliënt is op non-actief gesteld na een aanvaring met een collega. Uiteraard is het incident opgeblazen tot de proporties van een mammoet en de werkgever beweert dat niemand van de collega’s nog met hem samen wenst te werken. De rechter zet mijn cliënt behoorlijk onder druk om toe te geven dat hij niet meer terug kan naar de werkplek.
Hij zwicht bijna, totdat ik hem een behoedzame schop onder de tafel geef. Steeds vaker proberen rechters partijen tot een regeling te dwingen zodat zij geen vonnis hoeven te schrijven. De prestatiedruk is ook tot de rechtelijke macht doorgedrongen. In dit geval is mijn cliënt er niet mee geholpen om een regeling te treffen. Binnen drie weken zal de rechter dan ook een vonnis moeten schrijven.
Donderdag – carrièreswitch?
Vanochtend stap ik weer de deur uit voor mijn ochtendwandeling, opgelegd door mijn fysiotherapeut. Ik moet meer bewegen of boswachter worden. Aangezien de dichtstbijzijnde vacature voor een boswachter op Texel is, kies ik toch voor dit alternatief. Zitten is het nieuwe roken maar het lukt mij nog steeds niet om mijn stukken staande te schrijven.
De vakantie is voorbij en de drukte weer terug. Als een echte metropoolfanaat vind ik de bedrijvigheid rustgevend. Tijdens een weekendje Drenthe was het platteland akelig benauwend. Toen ik de hoofdweg in het dorp wilde oversteken keek ik, zoals dat mij geleerd is, eerst naar links, dan naar rechts en weer naar links. Er kwam niets aan. Ik stak de straat, schuin, over en bleef in het midden staan. Er kwam nog steeds niet aan. Ik was de straat overgestoken en keek achterom en er was nog steeds niets. Het bos was unheimisch leeg en gaf mij een verontrustend gevoel. Het had het decor kunnen zijn voor een scene uit de Walking dead, waar elk moment een paar walkers uit de bosjes zouden oprijzen. Welbeschouwd zou dat een zeer welkome reuring zijn.
Ik denk dat ik toch geen boswachter word – of het zou een stadsboswachter moeten zijn – maar misschien moet ik die beslissing na mijn vakantie nemen.
Verder lezen?
- Als Anna maar niet last krijgt van het Let Down Effect… Wat dat is en wat je eraan doet lees je hier.
- Floor heeft een droombaan (en weet meer van computers dan je vriend).
- Deze Suits quotes zijn toepasbaar op élke kantoorsituatie.
Comments